CARPON

KUKUPU KULAWU

Carpon Asikin Hidayat

Lebah kaca jandéla, kukupu warna kulawu nyampak gegeleberan. Sakapeung eunteup, sakapeung hiber. Sering sukuna roroésan dina beungeut kaca. Kawas nu hayang kaluar, muru bébas hiber ka mana-mana. Panyangkana boa nu katingal di luar téh rohang tanpa panghalang. Pantes sababaraha kali hiber neumbag baé kaca. Abong sato, teu gaduh polo.

Saur sepuh kapungkur, kukupu téh totondén bakal kasumpingan sémah. Bari jeung bukti geuning. Sémah sok jebul ngurunyung. Teu matak reuwas, sabab ti anggalna geus aya iber kasumpinganana liwat kukupu téa.

Teu pati dipaliré ieuh onaman. Teu salawasna kukupu jadi totondén kadatangan sémah. Bisa jadi ukur kabiasaan, atawa kabeneran wungkul. Pas aya kukupu, pas semah datang. Lantaran kitu, ayana kukupu di jero imah teu bisa dipaké paraméter naha mémang bakal ngurunyung sémah atau moal. Komo ieu di tempat nyingkur jauh ka ditu ka dieu, asa pamohalan sémah ujug-ujug datang.

Ras nalika guntreng jeung Ummi tadi peuting méméh kuring amitan rék nyingkur di ieu villa.

“Ulah nyaur ka sasaha, nya Mi,” harita téh rebun-rebun kénéh pisan. Dalah guntreng gé ukur dicaangan ku cangrana harepan. Teu leuwih ti éta.

“Abi badé ka mana kitu?”

“Saheulaanan Abi hayang niiskeun pikir, Mi.”

“Lami?”

“Insya Allah moal. Dugi ka sagala rupina nétral.”

“Ummi melang...”

Kuring ngahuleng. Geter sora nu pamungkas aya tembur kana jajantung. Aya rasa melang mémang. Nanging ngagugulung kamelang teu matak ngaréngsékeun pasualan.

“Pokona ka tempat impian nalika urang ngagambar dénah wangunanana sasarengan,” cékéng basa manéhna nalék ka mana tujuan kuring indit.

“Villa Panyingkuran?”

Sabenerna kuring unggeuk bari imut. Nanging kuring teu yakin Ummi bisa nangénan yén kuring imut.

“Wios Ummi nelpon?”

“Ummi...,” kuring kabawa ngageter. “Bujeng-bujeng nelpon, dalah Ummi sumping nemonan Abi ogé teu nanaon. Nanging engké sabada situasina tos saé. Abi pasti maparin wartos ka Ummi.”

Ummi unggeuk. Tungkul. Mun teu mongkléng, boa katingal paroman melangna.

Gap kana pigeulangna. Lalaunan ditarik sangkan awakna deukeut jeung awak kuring. Lalaunan ogé leungeun kuring dibeulitkeun kana cangkéngna. Nalika lambeyna ngaliwat pipireun ceuli kuring, kapireng haréwosna semu ngageter.

“Tong lami,” cenah.

Ya Allah, kuring ngagarentes. Lamun lain karana pasualan anu keur disanghareupan, sungkan téh enyaan papisah jeung nu jadi beubeulahan haté. Ummi nu salila ieu maparin sumanget hirup ka kuring. Ummi nu salila ieu satia satuhu ngéstokeun salaki. Ummi nu geus ngandung jabang bayi pibakaleun turunan kuring. Ayeuna kudu ngalaman ditinggalkeun.

Pibakaleun turunan kuring! Mungguh beungbeurat séjén salian ti waruga Ummi anu keur ngandungna. Jabang bayi, beuti rumah tangga anu dianti ku sakumna manusa anu ngalamanana. Barokah ti Pangéran anu sawadina ditampi sarta dipupusti dugi ka waktuna gelar ka alam dunya.

Nalika mobil ngageuleuyeung, tina kaca spion katingal kalangkang Ummi, ngadadahan. Hanjakal harieum peuting langsung nyirnakeun kalangkangna. Kasapih ku peteng satungkebing jagat. Lamun téa lampu mobil teu caang meueusan, jalan sorangeun di hareup ogé boa peteng, sakumaha petengna sorangeun hirup kuring ka hareupna.

“Ulah lami,” ceuk Ummi tadi.

Lalaunan kuring unggeuk, lir ibarat Ummi masih kénéh ngajanteng hareupeun kuring. Mungguh unggeuk nu can karuhan piyakineunana.

Tempat anu dituju téh Villa Panyingkuran, tempat rusiah anu ukur kuring jeung Ummi anu apal. Disebut Panyingkuran sabab mémang diancokeun pikeun nyingkur. Nyirnakeun diri. Tempat ngarinéh diri lamun pareng keur pakanci. Ayeuna ogé tujuanana deuk ngarinéhkeun diri tina sarupaning pasualan anu ukur kuring sorangan anu bisa ngaréngsékeunana. Saheulaanan cul gawé utama, seja ngararancang pagawéan saterusna. Hiji pasualan anu moal bisa diréngsékeun boh ku sékpri kuring anu geulis, Neng Ai, atawa saha baé ogé.

Tangtu, di kantor bakal rada paciweuh, sabab kuring indit henteu bébéja ka sasaha. Maksud paciweuh téh dina perkara ngaréngsékeun gawé anu mibutuh kasaluyuan kuring salaku pingpinan. Apan sok aya baé garapan anu kudu di-ACC, diparap atawa ditandatangan. Sanajan tanda tangan kuring bisa diturutan, tapi euweuh hiji ogé anak buah anu wanieun calutak. Komo urusan piduiteun, jajauheun maranéhna kumawani maling tanda tangan.

Anjog di villa téh subuh. Sora adzan ti jauhna kapireng ngalaeu. Aya nu ngahelas na jero haté. Geus lila kuring teu maliré kana sora adzan. Panggero pikeun ngalakonan solat anu dibaékeun. Asa ku teu kawaktuan pikeun soson-soson ibadah. Sapopoé mungguh riweuh ku tugas jeung pagawéan, ngabalukarkeun kuring ipis pamadegan kana sual agama.

Isuk ieu, adzan ibarat nyalukan kuring pikeun nafakuran diri. Sajongjongan, sabada mobil diasupkeun ka garasi, kuring ngahuleng ngaraga meneng. Aya anu nujul kana jero angen, tarik kacida. Poé-poé kamari, nalika manggih janari, kuring karék balik mentas sukan-sukan di bar atawa maen kartu jeung batur sakaresep. Tara kungsi kalakonan subuh, sumawona duha. Bray beunta téh geus mancer panonpoé. Dalah datang beurang ka kantor ogé euweuh nu nyisikudi. Saha nu wani ka pingpinan?

Tapi Adzan nu keur kareungeu ayeuna nungtun kuring nyorang pangabdasan. Duka naon sababna isuk téh ngadadak wening. Nalika uluk salam, subuh réngsé dilakonan, sagala rupa jadi cangra. Ka Gusti Nu Mahasuci dumadak asa deukeut, asa hayang terus deukeut. Teu karasa cimata ngeclak maseuhan panglahunan.

Tina lalangsé kaca hareup, panonpoé isuk nyusup maparin cangra sakaligus nangaraan yén kahirupan peuting baganti beurang. Hanjakal ngopi téh sorangan, mun seug aya Ai anu biasa maturan di hotel, atawa...duaan jeung mojang pesenan geusan ngahibur kuring. Ah, kuring gancang nyieuhkeun pikiran éta. Di dieu kuring nyingkur lain deuk senang-senang, tapi deuk ngaréngsékeun hiji konsékwénsi tina gawé. Ummi ngahaja teu diajak, komo Ai, dalah mojang pesenan ogé saheulaanan – atawa saterusna – teu dibawa.

Sabot ngadaweung nyorangan, geleber aya kukupu kulawu asup. Hiber ngurilingan rohangan. Naha bener rek aya tamu?

Ieu villa ngahaja diadegkeun di tempat anu jauh ka ditu ka dieu, anu ceuk pangira kuring bakal hésé ngadongkangna iwal kuring anu apal. Sababaraha urang patukangan anu ngaréngsékeun  ieu wangunan tangtu apal, tapi sabada réngsé pagawéanana, maranéhna tara kungsi deui nyorang ka dieu. Iwal kuring jeung Ummi.

Deui-deui kuring teu percaya, yén ieu kukupu téh totonden bakal jebul tamu. Tapi panon kalah manco ka manéhna. Nu puguh asa dibaturan. Mangsa euweuh nu bisa diajak nyarita, ieu kukupu jebul lir nu ngahaja namu.

Nalika anteng nyurahan ieu kukupu, dumadak panto hareup aya nu ngetrok. Gebeg! Tamu geuning. Rét ka kukupu rét ka panto. Boa manéh lain ukur totondén, tapi mémang ngahaja mawa tamu ka dieu, gerentes kuring.

Kulutrak panto dibuka. Nyampak dua lalaki ngajanteng hareupeun panto.

“Pa Samsudin, anjeun ditahan,” salah saurang némbongkeun surat panahanan. “Dumasar kana tuduhan korupsi…,” ceuk nu hijina.

“Eu..., apal ti saha kuring aya di dieu?”

Nu duaan teu némbalan. Tapi ti tukangeun maranéhna nembongan hiji wanoja.

“Ai...?” kuring méh ngajerit.

Wanoja anu digentra ukur ngeluk tungkul. Ras inget, yén lian ti Ummi, apan kuring gé kungsi ngajak Ai meuting di ieu Villa.

Basa leungeun kuring diborgol, kukupu kulawu ngageleber liwat panto. Hiber bébas di alam padang. Éstuning totondén béda jeung nu bakal karandapan ku kuring. ***

Majalengka, 2013-2019

Subscribe to receive free email updates: