CARPON: BEU!

Ku : Dian Diana

(SMPN 1 Cihampelas Bandung Barat)

Pas pisan jam tujuh kuring datang ka sakola tèh. Kaitung gasik poè kemis mah, kulantaran kuring kabagèan tugas pikèt. Jam tujuh leuwih duapuluh menit kuring kudu mencèt bèl, yèn tanda jam kahiji dimimiti.

Bus, kuring abus ka ruang guru. Simpè, jempling can aya sasaha. Ransel kameumeut nu ngan hiji-hijina dilaan, diteruskeun muka jakèt hideung nu geus ampir tilu poè dipakè. Kusiwel duit tina saku jakèt pamulangan meuli bèngsin di BBS dikaluarkeun, dièntèp gambar pahlawan nu di luhurna, terus diabuskeun kana lokèt hideung nu warnana geus pias kolèas rada lecek. Jakèt digantungkeun na korsi paranti kuring diuk.

Brak! Sora mèja dipeupeuh satarikna

"Astagfirullahaladzim!" tarik sora kuring ngucapkeun istigfar.

Kuring ampir-ampiran ngagajleng bakating ku reuwas. Jantung ngageder rada remen ngompana. Jigana nu teu payaan mah geus ngagolèr kapiuhan ngadèngè sora sakitu tarikna.

Kuring melong ka jalma nu ngagebrak mèja tadi. Singhoreng aki-aki geuning. Paromanna cakueum haseum. Makè baju komprang lengkep tarang dibunian ku barangbang semplak. Jigana jawara meureun. Tapi ningali dedegan awakna leutik jeung pendèk, katambah kumisna ogè pulisi, alias ngumpul disisi. Pantesna tèh mun jawara mah, kumisna baplang pikasieuneun.

Ningali dedegan kitumah, wawanèn kuring langsung naèk, sanajan pangawakan awèwè ogè, teu sieun ka jalma nu sok lègeg teu pupuguh mah. Teu sagawayah kuring nyanghareupanna, sigana keur èmosi tingkat luhur jalma tèh ieumah. Nalungtik heula ku cara nanya tiheula, bari tetep ngajaga kasopanan ka manèhna.

"Punten, Bapa bade kasaha?" tanya kuring leuleuy.

"Cing Bu, ibu guru didieu?" manehna malik nanya.

"Muhun Pa. Kumaha kitu?" walon kuring bari nyampeurkeun si aki.

"Na teu apal aya murid nu labuh misalah kamari? Diararantep euweuh nu nulungan." ceuk si aki poporongos

Kuring seuri na jero hatè mah. Asa kakara manggih jalma nu polontong jiga kieu. Biasana ogè saropan jeung saromèah. Mèh puguh jujutanna, kudu dimimitian heula ku kenalan jeung si aki tèh jigana. Bari tetep rinèh, kuring nitah diuk ka manehna.

"Punten Bapa, supados raos ngobrolna, mangga calik heula palih dieu pa!" ceuk kuring bari jempol leungeun katuhu bentik ngarahkeun ka korsi tamu. Gèk manèhna diuk na korsi tamu nu panjang. Kuring diuk di korsi leutik nyanghareup jarak sameter satengah jeung si aki.

"Kieu Bu, kuring tèh akina Siti Sunarti. Kamari sorè balik ti sakola, Si Siti ceurik bari aduh-aduhan nyepengan leungeun katuhuna. Reuwas kuring tèh, kulantaran leungeunna misalah. Cenah labuh di sakola keur istirahat. Babaturanna arapaleun, tapi euweuh guru nu merhatikeun. Padahal aya nu abus ngajar sanggeus istirahat. Kudunamah bawa heula atuh ka Citapen mah, lain diantep," ceuk si aki ngenalkeun diri sorangan bari nyaritakeun pamaksudan, meni norowelang lir kacang ninggang kajang.Tapi angger kenèh ngomongna makè tanaga alias nafsu.

"Kè ... kè ... sakedap Pa! Pami Siti tèh kelas sabaraha? Kumargi abdi ngawulangna mung genep kelas di kelas salapan. Kaleresan nu diajar ku abdi asa teu aya nami Siti Sunarti mah," ceuk kuring ngajèntrèkeun.

Keur anteng ngawangkong, torojol guru-guru dararatang bari ngarucapkeun salam. Kuring ngajawab salam jeung ngabales mèrè budi nu amis, bari nanya ka guru-guru, bisi apal ka ngaranna Siti Sunarti kelas tujuh tèa. Tapi geuning, teu aya nu kenal saurang urang acan. Unggal guru nu ku kuring ditanya, maruka buku kahadiran, tapi lebeng teu aya laratan.

 “Cicingeun kitu budakna?” gerentes hatè kuring.

"Pa, geuning teu aya nu kenal ka Sri Sunarti incu Bapa tèh," ceuk kuring bari nyanghareup deui ka si aki.

"Tuh pan, ceuk kuring ogè euweuh perhatianna guru di dieumah." pok na tèh meni bèntès.

Deuh! Meni asa ku ngarareunah basa teh si Aki. Abong biwir teu diwengku letah teu tulangan. Tapi kuring tetep tenang nyanghareupan si aki.

"Ke, sakedapnya, Pa! Abdi badè ningal data sadaya siswa di dieu. Urang cèk sakantenan, bilih di kelas dalapan atanapi kelas salapan," ceuk kuring bari nyokot handphone na ransel.

"Kelas tujuh Bu, Siti Sunarti incu kuring mah, moal salah." ceuk si aki keukeuh.
Kuring mencèt nomer Ali bagian tata usaha, da Ali nu nyepengan daftar budak sakola di dieu mah, ti kelas tujuh nepi ka kelas salapan tèh.

"Assalamualaikuum ... Li, yap kadieu, ka ruang guru bari mawa daftar budak SMPN 1 Cihampelas ti kelas tujuh nepi ka kelas salapan!" titah kuring.

"Siap Bu, mangga," walon Ali na telepon.

Teu lila Ali datang bari mamawa buku nu eusina daftar ngaran budak lengkep jeung alamat, ngaran indung bapana, jeung data lengkep nu lainna. Ku kuring Ali sina nèangan ngaran Siti Sunarti sakaligus alamat imahna. Imeut pisan Ali mukaan buku data siswa tèh.  Kuring milu nempoan hiji-hiji ngaran budak na. Angger wèh teu kapanggih ngaran Siti Sunarti tèh.

"Teu aya Bu, aya ogè Siti Utami urang Cilambuuh mah’" ceuk Ali.

Keur riweuh nèangan data nu ngaranna Siti Sunarti, torojol aya ibu-ibu makè daster beureum ka rohangan guru. Buukna pinuh ku huis, galing ngarumbay sataktak.Kulitna hideung santen.Sanggeus ngucapkeun sala, ibu tadi ngenyang leungeun kènca si aki.

"Aki hayuuuuu ...! Keur naon di dieu, sakola Si Siti mah di SMP Persada gigireun SMP ieu," ceuk si ibu.

"Kumaha Bu?" tanya kuring panasaran.

"Punten Bu Guru, lepat alamat," ceuk si ibu bari ngenyang si aki kaluar ti rohangan.
Si aki katingal balaham bèlehem, paromanna bangun nu èra, beungetna beureum. Manèhna ngangkat leungeunna tanda salam mènta hampura.

Heu … heu .... Mun kuring ngaliang da.

Subscribe to receive free email updates: