CARPON: NU BAGEUR TEH SINGHORENG ....

Oleh:

Dian Diana

(SMPN 1 Cihampelas Kabupaten Bandung Barat)

Teuing ti iraha kuring bogoh ka olahraga ieu. Bakating ku bogoh, kadang mah aya acara dines ogè, mun jadwalna bèntrok jeung nepak bujur kok mah, kajeun teu milu. Dina saminggu eureun nepak tèh, karasa awak asa pasiksak pisan.

Unggal Rebo, balik sakola, kuring jeung babaturan sakaresep, kurang leuwih jam duaan, sok sumanget datang ka GOR gigireun Alpamart di daerah Citapèn. Kajeun ngan salapang ogè, genaheun badminton didinya mah. Tempatna resik, aya rohangan keur sholat nu merenah, kamar cai na aya dua, pagigir-gigir.

Mun ngarasa tikoro hanaang, meuli cai na gampang, tinggal ngageroan Nèng Syifa, nu nungguan warung didinya. Budakna ngora kenèh, umurna kakara duapuluh opat taun. Kulitna bodas, irungna mancung, halisna ngajelèr paèh, awakna jangkung sampulur.  Geulis tur darèhdèh deui. Teu jauh wèh jiga kuring, meureun. Hè hè ….

Kèsang ngucur maseuhan baju jeung calana batminton nu dipakè. Mun geus kieu tèh, awak karasa hampang kacida. Ngan poè ieu asa motah pisan batminton na. Nyemès kuat ka ngapung saeutik bari tonggong rada melenting ka tukang. Malahan mah, dua kali kok keuna ngajekok ka tarang Bu Dewi, sobat kuring.

Teu karasa waktu nyèrèlèk, sakeudeung deui wanci magrib. Gura-giru kuring bèbèrès barang, tuluy babayar kok jeung sagala rupa na ka Nèng Syifa. Geus pamitan ka babaturan mah. Biur wèh, kuring numpak motor, mulang ka Banjaran.

Nepi jalan hareupeun Stadion Jalak Harupat, teu pupuguh hujan ngagebrèt badag pisan. Kuring nyisi rèk ngiuhan. Kabeneran aya warung gigireun tukang buah-buahan. Gèk kuring diuk di korsi panjang hareupeun warung, tapi ci hujan tetep wèh keuna kana awak. Rada jibrug jakèt jeung baju kuring tèh.

Kurunyung aya nini-nini kaluar ti panto warung. Pameunteuna katempo marahmay ngabagiakeun kuring nu kahujanan. Belenyèh Nini imut, ningalikeun huntuna nu geus punglak dua pas deukeut huntu sihungna pisan. Kuring ngabales imut Si Nini, bari muka obrolan, itung-itung ngawanohkeun diri.

"Ni, punten abdi ngiring ngiuhan, ieu hujan meni ageung pisan, dor dar gelap pikasieuneun," ceuk kuring bari muka ransel jeung jakèt.

"Enya Nyai, wios pisan, bingah nini mah aya nu unggah kadieu. Sok kadieu ka lebet, didinya mah kahujanan kènèh, bilih kè lebet angin!" ajak Nini ngahayap kuring.

Nurut kuring asup ka jero saung, nuturkeun nini ka tengah imah. Di tengah imah, nyampak aya aki-aki keur dahar cacamuilan bangun nu ni”mat.

"Aki, ieu Si Nyai kahujanan, karunya ni jibrug tuh," ceuk nini bari nunjuk ka kuring

" Euleuuuh … karunya teuing. Yap, dahar jeung aki! Nu kahujanan mah pasti lapar geura," tembal aki, bari ngagèsèrkeun piring ka hareupeun kuring, pas kuring diuk gigireun Nini.

"Duh, nuhun pisan Nini sareng Aki. Ah isin, wios kè wèh di rorompok neda mah," ceuk kuring bari melong deungeun sangu nu nembrak luhureun samak.

Geuning dahareunna karèsèp kuring kabèh. Aya sangu beureum nu masih kènèh ngebul, sambèl tarasi semu ambucuy, cèngèk jeung tomatna teu dirèndos ancur, katempo kènèh masih baradag cangkangna. Dua keureut pindang deles garing ngajepat luhureun pisin, osèng kangkung seger warnana hèjo kacida. Nu pang pikabitaeun mah, anu aya di piring hareupeun Si Aki, goreng jengkol dipurulukan uyah, katempo na mah can digalohkeun. Duh ... keur mah beuteung lapar, disampakkeun nu kieu. Kuring pura-pura embung, nungguan dipaksa sina dahar deui ku Nini jeung Aki.

"Sok atuh Nyai, geura tuang! Nini mah da atos tadi saacan aki," ceuk nini, bari nyodorkeun cai haneut na gelas sèng ka kuring.

"Teu sawios ieu tèh Ni? Abdi kalahkah ngarèpotkeun Nini." walon kuring bari nyokot piring sèng rèk dieusian sangu jeung dahareun karesep kuring nu lainna.

"Sok cing wareg kadinya, sèèpkeun wèh, kè Nini jeung Aki èk siduru heula di pawonnya," ceuk nini bari ngalèos ka tukang nuturkeun aki.

Kuring rada mikir, naha si nini tèh bageur-bageur teuing, mèrè dahar sagala ka kuring. Ah, teu panjang mikir, da beuteung lapar pisan. Jiganamah pèdah kuring katempo geulis jeung pikalucueun meureun. Hè ....

Geus wareg dahar, kuring mènta idin ka Nini jeung Aki, rèk balik ka Banjaran. Bari ngomong nganuhunkeun kana kabageuranana. Hujan ogè geus raat.

"Abdi wangsul heula Ni, Ki. Nuhun pisan kana kasaèanana. Assalamualaikuum!" ceuk kuring

"Kadè ati-ati, sing bisa mawa diri!" walon nini. Tapi asa teu ngadèngè manèhna ngawalon salam ti kuring.

Poè Kemis, isuk-isuk pisan, kuring meuli Bolu Otang. rèk mawa hiji. Niat namah rèk mèrè ka nini nu kamari geus nyuguhan liwet, anu ngeunahna kaleuleuwihi. Rancanana, rèk nyimpang heula sakeudeung ka warungna nu gigireun tukang buah-buahan, saacan Stadion Jalak Harupat.

Sakeudeung deui bakal nepi ka warung tukang buah-buahan tèh, berarti saung nini ogè moal jauh deui. Di hareupeun tukang buah-buahan, motor ku kuring di kasisikeun. Kuring rungah-ringeuh nèangan saung nini jeung aki. Bulak-balik leumpang, terus ngurilingan warung buah-buahan, geuning euweuh warung nini, aya ogè nu nyampak tèh, bangku panjang handapeun tangkal mahoni gigireun warung buah-buahan tèa. Boa-boa pindah kitu? Gerentes hatè kuring.

Keur bingung kitu, torojol tukang buah-buahan nyampeurkeun bari nanya kuring nu hulang-hulèng.

"Ibu, nuju milari naon?" tanya manèhna.

"Ieu Mang, pami warung Nini sareng Aki, gigireun Mang, ngalih ka mana?" tèmbal kuring bari melong si mang nu ujug-ujug kerung tarangna.

"Warung Nini sarèng Aki? Di dieumah mung warung Abdi wungkul, teu acan aya nu sanès." walon tukang buah-buahan.

Gebeg! Kuring ngagebeg reuwas.

“Astagfirullah ....What happened?”

Teu loba omong, kuring indit bari nganuhunkeun ka Mang buah tèa. Biur … motor mangkat ka Cihampelas. Sapanjang jalan mikir, naooooon nu didahar ku kuring magrib kamari.

Subscribe to receive free email updates: